ای باد مغربی
ای باد وحشی مغربی! ای جان بی پروای خزان!
ای که برگهای مرده
توده برگهای زرد و سیاه و رنگ پریده و سرخ
توده های مصیبت زده
از حضور نامریی تو
مانند ارواحی که از جادوگری می گریزند-رانده می شوند!
ای که تخمهای بالدار نباتات را بر دوش گرفته
و شتابان به بستر سرد و عمیق زمستانیشان حمل می کنی
و یکان یکان- آنها را مانند جسدی در قبر مدفون می سازی
و همه را همانجا نگاه می داری تا آن زمان که خواهر ملکوتی تو یعنی بهار
ندا در دهد و زمین خواب آلوده را بیدار کند
و شکوفه های نازنینی را به جلوه گری وا دارد و هوا را عطرآگین سازند
و دشت و کوهسار را با الواح و روائح زندگانی مملو کنند.
گوش بده - با تو سخنی دارم!
تو هرگاه که در ارتفاعات منقلب فلک جاری می شوی
آسمان و اقیانوس را مانند شاخه های درختان می لرزانی
و آز آن شاخه های لرزنده در سر راه خویش
پاره ابرها را که مخازن باران و برفند-مانند برگهای پوسیده فرو می اندازی.
حلقه های طوفان
از یک کرانه مبهم افق تا کرانه دوردست دیگر
مانند گیسوان درخشان الهه ای سر مست
بر سطح نیلگون امواج هوایی تو گسترده می شود.
عمر سال به پایان رسیده است- سال محتضر است
و به زودی به مقبره عظیم خود وارد خواهد شد
امشب بازپسین شب این سال است
و تو تمام قوای خویش را به کار انداخته ای و بر این شب پرده ای از غبار پوشانده ای
پرده ای که از حجم متراکمش
باران تیره و آتش و تگرگ فرو خواهد جست!
هان گوش فرا ده تا چه می گویم!
دریای مغرب به اهنگ انهار بلورین خود
در کنار جزیره آتشفشانی در خلیج(بای) آرمیده بود و در خواب شکل
قصرها و برجهای قدیمی را می دید
که همه در میان امواج شفاف نمایانند
و سطح آنها از گلها و خزه های لاجوردی پوشیده شده است.
خزه ها و گلهایی که وصف زیباییشان فراتر از قوه بیان هر شاعریست.
و تو ای باد مغربی! دریای سفید را از این خواب شیرین برانگیختی!
ای که به احترام گذشتن تو- اقیانوس اطلس
سطح هموار خود را می شکافد و مغاکها تشکیل می دهد
در اعماق وی
بوته ها و جنگلهای گل آلوده دریایی
که حامل برگها و سبزه های بی عصاره اقیانوسند
به مجرد عبور ترا می شناسند و از ترس بر خود می لرزند
گوش فرا دار تا چه می گویم- مرا آرزوییست
تو نیرومند و قیدناپذیری
ای کاش من برگ خشکی بودم تا تو می توانستی مرا به هر جانب با خویشتن ببری
و یا پاره ابر چالاکی بودم و همراه تو شتابندگی می کردم
یا موجی بودم و پنجه مقتدر تو مرا در بر می گرفت و جنب و جوش می بخشید
و یا کاش مانند آن ایام که طفل بی آلایشی بیش نبودم
می توانستم در سرگردانی های آسمانی تو خود را شریک کنم
و در مسیر تو به مقصد مسابقه با سرعت فلکی تو بدوم
و کامیابی در چنین مسابقه ای را از ممکنات بشمارم
آه - ای کاش...
اما ای باد مغربی- ای جان بی پروای خزان
اینها همه رویا و آرزوست و حقیقت امر نه چنین است.
اینک در مقابل تو دست به تضرع بر می دارم و از درد درون فریاد می کشم هان!
بیا و مرا مانند موجی یا برگی یا پاره ابری برگیر و همراه خود شتابندگی ده!
من روی خارهای زندگانی افتاده ام
و جسمم خسته و خون آلود است!
هان ای باد مغربی
روزگاری نیز من نیز مانند تو آزاد و چالاک و سرکش بودم
اما افسوس که من امروز- بارگران ایام
مرا در قید گرفتار کرده و بر پشت من خم آورده است
مرا بربط خود قرار بده- همچنان که جنگل بربط تست-بر این منگر که
برگهای من مانند برگهای وی در حال پژمردن و فرو ریختن است
وزش نیرومند تو
از من و جنگل هر دو
ترانه های دلفریب بر خواهد انگیخت
ترانه هایی که به علت غم زدگی دلفریب است
هان ای روح وحشی- روح من باش!
ای بی پروا- جان من شو!
افکار مرده مرا مانند برگهای پژمرده
بردار و با قطار دوردست جهان بران
و زندگانی نوینی به من ببخش
کلمات مرا مانند خاکستر و آتش کوره های فروزنده
بر گیر و در میان انباء بشر بپراکن!
و از میان دو لب من در گوش خفتگان زمین
ندای بیداری را پیمبرسا طنین انداز کن...
هان ای باد- آدمیزادگان را آگاهی ده
که اگرچه زمستان زندگانی فرا رسد
نومید شدن شایسته نیست
زیرا سختی زمستان دلیل
نزدیکی بهار است.
شلی- ترجمه مسعود فرزاد.
