شعر ژاپن-
خورشید شامگاهی آسمان را ترک گفته استو بر قله‌ی یاگامی
روشنایی به سیاهی می‌گراید.
می‌پنداشتم مردی دلیرم
اما آستین قبای نازکم از اشک نمناک است.
هی تومارو
---
شکوفه‌ها چرخ‌زنان با نسیم
چنان چون برف‌دانه‌ها ناپدید می‌گردند
آن‌چه زوال می‌پذیرد
منم
کن تسون
---
دروازه‌‌ی خانه را بسته بودم
و چفت در را...
از کدام در درآمده‌ای عزیز من
تا به رویای من پدیدار آیی؟
تاری هارا
---
تنها زمانی کوتاه
در کنار یکدیگر بودیم
و پنداشتیم که عشق
هزاران سال می‌پاید
یاکامو کی
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد