قلب تو

برای تنفر،

قلبی به کوچکی یک قلوه سنگ هم کافیست

اما برای دوست داشتن

باید قلبی به بزرگی یک کوه داشت.

به چشمانم نگاه کن و بگو

چطور میتوان بر قلوه سنگی خانه ساخت؟

من آشیانه ام را بر ستیغ کوه

بر روی سخت ترین و بلند ترین صخره‌ی آن

نه با خس و خاشاک

که با عشق و ایمان بنا خواهم کرد.

جایی که بادهای ویرانگر شک

و ابرهای تیره اشک

در ارتفاع حقیر خود

هوهو کنان و گریان

از زیر پاهایمان بگذرند.

من آشیانه ام را

بر فراز کوهی خواهم ساخت

چنان بلند

که صبحها در زلال آبی آسمانش

تن به آب بسپاریم

و ترانه‌ی رویاهای مهتابی شب دوشینمان را

در گوش خورشید بخوانیم.

به چشمانم نگاه کن و بگو

بر کدام ستیغ قلب تو

جایگاهی چنین رفیع

یافت می شود؟